Als leerkracht was ik (Janet Weima) destijds op zoek naar iemand die mijn kinderen kon helpen bij het leren lezen. Twee heel slimme kinderen met dyslexie. En omdat ik zelf met veel moeite en met grote frustratie heb leren lezen, wilde ik mijn kinderen hiervoor behoeden.

Ik kende Jaap Stoppelenburg van een stage die ik tijdens mijn opleiding als leerkracht basisonderwijs had gelopen. En na 10 jaar kwam ik hem opnieuw tegen, omdat hij bij het dyslexiecentrum in de buurt werkte. Hij vertelde mij over een nieuwe methode die hij aan het ontwikkelen was, sleeplezen. Het was al met een aantal kinderen met leesproblemen en dyslexie gelukt om vloeiend te leren lezen. De techniek leek echter wel wat onzinnig. Met een puntig stokje wees Jaap de tekens aan die verklankt moesten worden. Maar ik was wel nieuwsgierig geworden. En een week later is Jaap aan de slag gegaan met mijn oudste.

Het resultaat was verbluffend. Had ik eerst veel herkend van mijn eigen frustratie in mijn dochter, nu las ze na drie weken ineens de ondertiteling van haar lievelingsfilm mee! Ik was zo onder de indruk van het resultaat dat ik zelf ook op cursus ging bij Jaap. Ik heb al vrij snel in het begin zelf een sleepleeslicentie gehaald. En sindsdien heb ik steeds contact met Jaap gehouden.

Op de scholen waar ik werkte deden we cursussen en ik ging, ook toen ik al schooldirecteur werd, met kinderen lezen. En elke keer was ik weer verbaasd over het effect. De kinderen werden niet alleen beter in het lezen. Ze kregen ook zin in het lezen. De leesaversie en de leesangst nam af. De methode is naast een leesmethode ook een heel vriendelijke en positieve manier van werken.

De kinderen krijgen alleen positief commentaar te horen. Fouten maken mag en er wordt niet steeds herhaald. De kinderen lezen teksten die ze zelf willen lezen en niet uit een boekje over ‘de kip op de wip’. Dat motiveert!