Zo ben ik, Janet Weima, altijd wel met plezier naar school gegaan. Ik vond alle lessen interessant en de meesters en juffen konden goed vertellen. Mijn beste vak was rekenen, samen met een klasgenoot, Bram, was ik de beste van de klas. Maar ik deed met tegenzin leren lezen.

Want het lezen… We leerden eerst de letters en dat ging goed. Maar al heel snel was iedereen in de klas beter dan ik. Iedereen kon vlot lezen, maar ik stotterde als ik de beurt kreeg. Ik had een leesprobleem. De meester had leuke boeken over kinderen die op avontuur gingen. En iedereen mocht een bladzijde voorlezen. Wat had ik er een hekel aan. Ik hoorde de andere kinderen al zuchten als ik aan de beurt was. Want voor mij was een bladzijde lezen een hele klus. En het duurde ook erg lang voordat de bladzijde uit was.

Ik ging daarom onder het lezen graag naar de wc. Daar zat ik dan zo lang totdat de leesles voorbij was. Ik leerde er dus ook niets van bij.

Naast het lezen in de klas, was er ook nog het lezen in de niveaugroepjes. Alle kinderen met hetzelfde niveau gingen met een leesmoeder lezen. Eerst met klasgenootjes, maar het volgende jaar zat ik met kinderen van een lagere groep in de gang te lezen.
Tenslotte was het verschil zo groot dat ik in groep 6 zat en moest lezen met de kinderen van groep 3. Ik werd er heel verdrietig van. Ik weet nog heel goed dat ik op een dag in een magazijn zat te hakkelen en dat een kind van groep 3 moest zuchten. Ik werd zo verdrietig dat ik weggelopen ben. Ik heb daarna altijd geweigerd om te gaan lezen. Ik schaamde me te erg.

Maar natuurlijk kon het niet: zomaar stoppen met lezen. En in groep 8 en in het voortgezet onderwijs kreeg ik het dan ook heel zwaar.
Ik was veel langer bezig met mijn huiswerk dan mijn vrienden.

Een leraar op het lyceum gaf me het advies om de teksten luidop te lezen. Er was nog geen software dat de teksten kon voorlezen.
En door het voorlezen aan mezelf ging ik steeds sneller lezen. Soms moest het wel 4 keer over, omdat ik niet goed had opgelet wat ik nu had gelezen, maar toch ging ik vooruit. Nu denk ik dat ik toevallig de koppeling tussen de tekens en de klanken heb gelegd en door de routine mezelf heb leren lezen. En ik denk ook vaak: had iemand het me maar even uitgelegd. Dan was mij veel ellende bespaard gebleven.