‘Ik heb een verhaal voor je gemaakt,’ zegt Madelief trots. Ze zwaait met een blad papier voor Robbies neus heen en weer.

Robbie haalt zijn schouders op.  ‘Daar heb je niks an,’ zegt hij.
‘Wél,’ zegt Madelief. ‘Want het is spannend en het gaat over jou.’
‘Over mij?’ Robbie kijkt of ie het niet gelooft. ‘Laat zien.’ Hij rukt het papier uit haar handen. Hij kijkt wat er boven staat. Hij leest het hardop voor. ‘Robbie-de-rovver.’
‘Rover,’ zegt Madelief. ‘Robbie de róver.’
Robbie wijst met zijn vinger op het blad. ‘D’r stáát rovver, met één o.’
Madelief kijkt. Ze denkt na. Er staat rover, dat weet ze zeker. Maar hoe moet ze het schrijven dat Robbie het ook ziet?
‘Wacht,’ zegt ze. Ze schrabbelt een stompje potlood uit haar broekzak. Ze krabbelt wat op het papier. ‘Kijk,’ zegt ze.
Robbie leest. ‘Robbie-de-roover.’ Hij lacht. ‘Dat ben ik,’ zegt hij trots.

‘Lees es verder, zegt Madelief.
Robbie trekt een vies gezicht. ‘Ammahoela,’ zegt hij. ‘Ik heb vakantie.’
Madelief zucht. Ze doet haar ogen erbij dicht. Alsof ze héél moe is.
Ze staat op. ‘Dan ga ik maar weer,’ zegt ze. Ze wacht of Robbie nog wat wil zeggen. Dan stapt ze In de richting van de achterdeur.
‘Eh,’ zegt Robbie.
Madelief draait zich met een ruk om. ‘Wou je wat zeggen?’ vraagt ze.
‘Eh,’ zegt Robbie nog een keer. Hij kijkt madelief aan. Hij wijst naar het papier in haar hand. ‘Laat me nog maar eens zien,’ zegt hij onverschillig.
Madelief is snel bij hem. Robbie pakt het papier uit haar hand.

Hij leest:
Robbie-de-roover
Robbie-is-een-rovver, eh roover
Hij-woont-in-een-hol
Hij-is-niet-ban.’
‘Bang,’ zegt Madelief. ‘Hij is niet bang.’
Robbie kijkt op. ‘Tuurlijk niet,’ zegt hij. ‘Wat een onzin.’
‘Je hébt wel rovers die bang zijn,’ zegt Madelief.
‘O,’ zegt Robbie.
‘Als de politie ze opsluit in een donker hok met ratten.’

Ze bekijkt Robbies gezicht. Of ie niet schrikt. Maar hij leest verder, woordje voor woordje.
‘Maar-wat-is-dat?
Een-man
Een-man-in-een-zw-zwart-pak
Hij-pakt-Robbie
Hij-doet-hem-in-een-hok
Boem-de-deur-gaat-toe
Daar-zit-Robbie
In-een-hok
Hij-mag-er-niet-uit
Dat-is-naar
Hij-is-koud
Hij-wordt-ziek
Dan-gaat-hij-dood
Dag-Robbie
Jij-bent-dood.’

Robbie kijkt op van het papier. Hij zegt een hele tijd niets. Hij zucht. Hij geeft het papier aan Madelief terug. Hij zucht nóg een keer.
‘Dat was een mooi verhaal,’ zegt hij. ‘Heel mooi. Een beetje kinderachtig, maar toch wel mooi.’
‘Kinderachtig?’ vraag Madelief. ‘Vond je het niet griezelig?’
‘Och,’ zegt Robbie. ‘Het waren van die makkelijke woordjes allemaal.’
‘Maar,’ hijgt Madelief, ‘maar anders wil je het niet lezen!’ Oei wat is ze kwaad. D’r hoofd is knalrood.
‘Ik wil best lezen, maar ik kan het niet,’ schreeuwt Robbie terug.

‘Je kan het wel!’ krijst Madelief zo hard als ze kan.
Robbie duwt haar hard opzij. ‘Ik ga weg,’ schreeuwt hij. “En ik kom nooit meer terug. Ik ga een ander huis zoeken!’ Hij loopt stampend naar de gang. Maar daar blijft hij staan.
Madelief houdt haar mond. Als ie weg wil, dan moet hij maar weg. Eigenwijs joch.
‘Is dat waar?’ hoort ze hem zachtjes vragen.
‘Wat?’
‘Dat ik kan lezen?’
‘Tuurlijk,’ zegt Madelief.
Voetje voor voetje komt Robbie terug.

‘Je moet niet woordje voor woordje lezen,’ zegt Madelief. “Je moet de hele zin lezen.’ Ze steekt het papier naar hem uit.
Robbie pakt het aan. Hij leest het verhaal nóg een keer. Zin voor zin.

Auteur: Guus Kuijer